چرا بايد ياد وخاطره شهدا رو زنده نگه داريم؟
بسم رب الشهدا و الصدیقین
ولا تحسین الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیا عند ربهم
یرزقون
مپندارید که کسانی که در راه خدا کشته شده اند، مرده اند، بلکه
زنده اند و پیش پروردگارشان روزی می خورند (آل عمران
169).در این نوشتار به دنبال پاسخ دادن به این سوال هستیم که «چرا
باید یاد و خاطره شهدا را زنده نگه داریم؟»آیا این زنده نگه
داشتن ها اثراتی دارد؟
برای پاسخ دادن به این سوال باید در اول، کسانی را که در راه
خدا کشته شده اند راتوصیف کنیم: جهاد یا مجاهده از ریشه
جهد( وسع و توان) میباشد و به معنی استفاده از تمام توان و
تلاش میباشد. وقتی در قرآن سخن از جهاد فی سبیل الله می
آید، یعنی تمام توان خود را در راه خدا گذاشتند که میتواند در
برابر دشمن ظاهری، شیطان ونفس باشد. بنابراین جهاد در راه
خدا همیشه در تمام اعمال و رفتارمان جاری است چون حداقل
در تمام لحظه های زندگی مان در تقابل با نفس خود که جهاد
اکبر میباشد،هستیم.
خداوند در قرآن جان و مال و فرزندان را مایه فتنه و آزمایش
مینامند و میفرمایندکه خیال نکنید که وقتی گفتید اسلام
آوردیم یا ایمان آوردیم شما را به حال خود رهامیگذاریم بلکه
شما را آزمایش میکنیم تا خالص از ناخالص بیرون بیاید.
درباره ی جهاد نیز به دو موضوع جان و مال اشاره میکند و می
فرماید: «مومنان واقعی کسانی هستند که به خدا و رسولش ایمان
آورده اند، سپس هرگز شک و تردیدی به خود راه نداده و با
اموال و جانهای خود در راه خدا جهاد کرده اند؛ آنها
راستگویانند(حجرات آیه15)» چندین آیه دیگر نیز در این باره
وجود دارد که کسانی را که با جان و مال خود جهادمیکنند را
برتر از کسانی میداند که از جنگ گریخته اند. بنابراین جهاد
معنای وسیعی دارد که یکی از مصداق آن دفاع از اسلام در نبرد
با دشمن در جنگ میباشد.
بی شک کسی که از جهاد اکبر خود فارغ بیرون نیاید و نفس
خود را رام نکرده باشد نمیتواندآنچنان که باید در میدان نبرد
حضور پیدا کند.
خداوند در آیه 69 سوره عنکبوت درباره مجاهدین در راه خدا
میفرماید: «والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا و ان الله مع
المحسنین، یقینا انهایی را که در راه ماکوشش و جهد کردند آنها
را به راههای (معرفت و لطف) خویش هدایت میکنیم و همیشه
خدا یار نیکوکاران است. چند نکته که از این آیه میتوان گرفت
این است که، خدا کسانی که در راهش جهاد می کنند را هدایت
می کند. اینها از نیکوکاران هستند و کارشان نیک.
در آیه دیگری میخوانیم خدا بدان كتاب هر كس را كه از پى
خشنودى او رود به راههاىسلامت هدايت كند و آنان را از
تاریکی های (جهل و گناه) بيرون آورد و به عالم نورداخل
گرداند و به راه راست رهبرى كند (مائده 16). با توجه به آیه
قبل و این آیه میتوان اینگونه گفت که هر کس در راه خدا
جهاد کند، چون در پی خشنودی او بوده است ازتاریکی به نور
هدایت میشود و صراط مستقیم خدا را مییابد. در نهایت طبق
آیات صریح قرآن در سوره بقره (آیه 154) و آل عمران(168)
کسانی که در راه خداوند کشته شده اند زده اند و در نزد
پروردگارشان روزی می خورند.
جمع بندی نهایی اینکه خداوند نیکوکارانی را که در راهش جهاد
با مال و جان جهاد میکننددوست دارد و آنها را از ظلمات به
نور رهنمون میکند و نزد خود جایگاه ویژه ای رابه این افراد
داده است که روزی شان نزد خداست و همیشه زنده اند.
شهدای انقلاب و شهدای هشت سال دفاع مقدس نیز در زمره
این افراد میباشند چون برای دفاع از اسلام و ارزشهای خود به
فرمان ولی فقیه خود گوش داده و در میدان حق دربرابر باطل
حضور پیدا کردند و جان عزیزشان را در این راه تقدیم کردند.
حرفی که ماند چرایی ياد كردن شهداست ، سوالی که ذهن من و
تو را مشغول به خود میکندو با خود میگوییم چرا باید یاد
وخاطره شهدا را زنده نگه داشت؟ چرا این عمل کمتراز شهادت
نیست؟ چرا امام توصیه کرده است به وصیت نامه شهدا رجوع
کنیم و آن ها رابخوانیم؟
یک یادواره ی عظیم وپرشور را به یادتان میآورم، یادوارهای که
هر سال پرشورتر وپر اشتیاق تر برگزار میشود. یادواره ی
شهدای کربلا، یادوارهای که بنیانگذارش حضرت سجاد علیه
السلام و حضرت زینب سلام الله علیها میباشند که در طول
زندگی اشان ازیادآوری وقایع آن روز، گفته ها و دلایل شهادت
دست نکشیدند. این بزرگواران در طول سالیان دراز رنجهایی
کشیده اند تا این یادواره همیشه پابرجا بماند تا ارزشها وپیامها
را به گوش من و تو برساند. تا بگوید چه شد! در کجایی؟ چه
میخواهی بکنی!!پس زنده نگه داشتن یاد شهدا یک حرف تازه
نیست، بلکه یک ارث است از که ائمه اطهاربه ما رسیده است.
ارثی گرانبها برای انتقال ارزشها، فرهنگها، شور و شعورها. و
ماباید دنباله رو ائمه بوده و راه امام و شهدا را ادامه داده و با
یادآوری رشادتها،دلاوریها، از خودگذشتگیها و ... شهدای
انقلاب و دفاع مقدس، ارزشهایی را که آنهابرایش از جان و
مال خود گذشتند را زنده نگه داشته و به نسلهای آینده انتقال
دهیم.